Studiowanie rysunków, które Marcello Guido przygotowuje do swoich dzieł, jest niezbędne do zrozumienia jego architektury. Nie tyle po to, aby uzyskać oświecenie w zakresie złożonej przestrzenności, którą komponuje, ale raczej zanurzyć się w duchu procesu wynalazczego, który ujawniają obrazy: elewacje, przekroje, rzuty układają się jedna na drugą, linie rysunków atakują sąsiednią przestrzeń, podłączając ją i przeciągając do swojej własnej domeny.

Połączenie kilku abstrakcyjnych wizualizacji uniemożliwia odczytanie tematu, nagłe skoki skali sprawiają, że detale architektoniczne wybijają się w centrum założenia, które na pierwszy rzut oka wydaje się fragmentami ogromnych budowli. Linie ulegają gwałtownej manipulacji, barwne tła blakną, tworząc niebo, potem szklane okno, wreszcie podstawę nasypu, niejednoznacznie zlewającą się z widoczną z daleka elewacją budynku. Elewacje zyskują niezależność od każdego innego rysunku, dzięki czemu odzwierciedlają się, nakładają na siebie, dostarczają nadmiaru informacji. Usunięcia i wymazania stają się narzędziami do eksploracji formy.

Te same konstrukcje, do których przygotowawcze są te rysunki, podsycają tę profanującą postawę: budynki walą się, tworząc sekcje ścian po przekątnej, sprawiając, że nawet na rysunkach technicznych plany i przekroje muszą się wzajemnie zanieczyszczać. Przecież to właśnie Vasari powiedział: „Szkice to rodzaj pierwszego rysunku, który powstaje w celu odnalezienia sposobu pozy i pierwszej kompozycji dzieła; i są one wykonane w formie plamy, jedynie zasugerowanej u nas w jednym szkicu wszystkiego”, co jest wyrazem „zapału architekta”, który posługuje się tą formą przedstawienia, „aby kusić duszę tym, co przychodzi na myśl”. Zaczerpnięto z książki „Złożoność surfowania. Dzieło Marcello Guido di Carlosa Villagomeza

Szczegóły projektu: Prace Muzeum: 2002 – 2006

Zleceniodawca: Gmina Bisignano

Projekt: Architekt Marcello Guido

Projekt wynika z potrzeby wyeksponowania starożytnego powozu szlacheckiego przekazanego władzom miejskim Bisignano. Niewielki budynek stoi na tyłach późnogotyckiego kościoła, na terenie zajmowanym niegdyś przez przylegający do niego zespół klasztorny, który w latach pięćdziesiątych XX w. rozebrano przypadkowo w celu budowy przemysłowej myjni samochodowej. Drugą część terenu, wolną od zabytków przemysłowych, zajmują tarasy tworzące mały teatr na świeżym powietrzu, ale osłonięte drewnianym dachem. W centrum teatru znajduje się szklana podłoga, na której widać starożytną cysternę do gromadzenia wody, ze sklepieniem kopułowym; zostało to dawno zapomniane, ale odkryto je w stanie nienaruszonym podczas wykopalisk pod fundamenty. W projekcie przedstawiono pewne środki energetyczne i skupiono się na zrównoważonym rozwoju: nie ma otworów w kierunku południowym, aby uniknąć przegrzania wnętrz w lecie ze względu na efekt cieplarniany, budynek jest autonomiczny energetycznie i dostarcza energię elektryczną do sieci oświetlenia publicznego; zieleń została wkomponowana w projekt, a starą cysternę zaadaptowano tak, aby służyła jej pierwotnemu celowi: zbieraniu wody deszczowej, która nawadnia rabaty kwiatowe.

Projekt i model można było oglądać w Stambule podczas kongresu UIA w 2006 roku